Zaterdag 4 april stond Hardinxveld uit op het programma. Onze sympathieke buren sluiten na 17 gespeelde wedstrijden de rij van de competitiestand en zouden daarmee zeer waarschijnlijk de gang maken naar de eerste klasse. Gezien het bericht waarvan iedereen wist dat het zou komen, degradeert Hardinxveld nu echter niet. Dat is dan ook het enige positieve aan het definitief stoppen van de competitie, want na vorig seizoen is er onderling toch wel een bepaalde gunfactor ontstaan. Voor de niet-ingewijden, Hardinxveld knalde Kozakken Boys van de eerste plaats, zodat Sliedrecht het kampioenschap kon opeisen.

Prolongatie van de titel en nu wel serieus een gooi doen naar het landskampioenschap dat was het grote doel. Natuurlijk waren we nog niet bij de eindstreep waar de prijzen worden uitgedeeld en de dominantie van voor de winterstop was iets minder, maar het spel was dit seizoen zo stabiel en overtuigend dat het niet meer mis kon gaan. Helaas is daar om begrijpelijke redenen een dikke streep door gegaan.     

Uit een korte analyse blijkt toch wel dat Sliedrecht 2 aan een ongekend seizoen bezig was. In de bekerpoule tegen alleen 1^e elftallen 3x winst, 5 voor en nul tegen, later uitgeschakeld door Alblasserdam in een penaltyreeks. Voor de competitie werd 2x gelijk gespeeld en geen enkele keer verloren, al 79 doelpunten gemaakt en slechts 16 tegen. Memorabele wedstrijden werden er gespeeld tegen Kozakken Boys, Rijsoord en ASWH. We waren op weg om een aantal all-time records in de reserve hoofdklasse te breken. Opeens veel minder van betekenis.

Een belangrijke drijfveer was misschien wel dat de (oudste) helft van de spelersgroep, allemaal al jaren actief in het tweede, had aangegeven in een lager team te willen gaan spelen of te stoppen. Ook de volledige staf zou aan het einde van het seizoen een stap terugdoen. Teammanager Kees Visser had eerst nog twijfels. Grensrechter Frank Lobbezoo wist na negen jaar trouwe dienst langs de lijn zeker dat hij zijn vlag ging strijken. Zelf had ik de technische commissie al eerder geïnformeerd om wat gas terug te nemen. Even wat minder verplichtingen.

Het resolute einde heeft hierdoor een extra lading gekregen. Natuurlijk volgt er “ooit” nog een gepast afscheid of noem het een verkapt kampioensfeestje, maar het is een raar gevoel om op deze manier een tijdperk met deze bijzondere groep af te sluiten. Het tweede was een prachtige mix. De talenten hebben geleerd van de ervaren spelers, die op hun beurt nooit wilden onderdoen voor de jonkies. Precies daarom heb ik weerstand tegen een aparte onder-23 competitie. Het spelen van seniorenvoetbal leer je van senioren en niet van leeftijdsgenoten.

Dit seizoen heb ik erg genoten van het voetbal wat op de mat werd gelegd. We hadden de ideale spelers en instelling om in een 3-5-2 formatie zoveel te variëren dat de tegenstander er nooit vat op kreeg. Mannen bedankt voor jullie toewijding aan het mooiste spelletje wat er bestaat. Natuurlijk mede mogelijk gemaakt door alle inspanningen van Frank en Kees. Tot slot een dankwoord aan alle mensen binnen de club die elke week “achter de schermen” ervoor hebben gezorgd dat het tweede aan niets ontbrak. Top geregeld ! Ik hoop voor iedereen dat persoonlijk leed bespaard blijft en dat de bal begin augustus weer gaat rollen.

Hanno van den Herik